Sociedade solidaria

Hoxe queremos falar da solidariedade. É un factor importante, consiste en axudar aos demais.

En primeiro lugar vimos un vídeo que amosa un experimento sobre a forma de compartir cousas, unha pizza neste caso. O resultado é que lle dan pizza a varias persoas e o único que comparte é o que menos recursos ten. Percibimos que a persoa sen fogar entende mellor o que é a necesidade e ten maior facilidade para compartir. Parece que canto máis se ten menos se comparte, é un máis egoísta, pero nós sabemos que podemos ter e compartir cos demais. O home sen fogar da unha lección de empatía e xenerosidade:

SOLIDARIDAD

https://www.youtube.com/watch?v=NPwBWG67nrI

O segundo vídeo que vimos plantexa unha forma de contaxiar e transmitir a solidariedade: a cadea de favores, que consiste en axudar a unha persoa que a súa vez, axude tamén a outras persoas. Cando unha persoa é axudada se contaxia o espírito de axudar e a felicidade.

integratzaile

https://www.youtube.com/watch?v=VAlluq1_P3U

O último vídeo que vimos anima a ser solidari@s, e amosa moitas formas de selo, aínda que sexan sinxelas, por exemplo axudando a alguén a non caer, escoitando aos demais, ofrecendo comida a alguén que o necesite, visitando a persoas con circunstancias complicadas, doando sangue, compartindo a faena, deixando sentar nos buses a aquelas persoas que o necesiten máis…

https://www.youtube.com/watch?v=SAzZxgKOcYw

0-Portada3

Todos xuntos, se nos unimos, cooperamos, damos exemplo, e somos máis fortes para conseguir os nosos obxectivos e facemos unha sociedade mellor.

Lectura reflexiva

Hoxe dedicamos a tarde a ler uns relatos de Jorge Bucay. Podedes ver información sobre el aquí:

http://es.wikipedia.org/wiki/Jorge_Bucay

De entre todos os que comentamos os que máis nos gustaron foron dous:  El elefante encadenado”, e “La tristeza y la furia”. É por iso que os colgamos a continuación e vos contamos as nosas reflexións acerca deles:

EL ELEFANTE ENCADENADO

“Cuando yo era chico me encantaban los circos, y lo que más me gustaba de los circos eran los animales. También a mí como a otros, después me enteré, me llamaba la atención el elefante. Durante la función, la enrome bestia hacia despliegue de su tamaño, peso y fuerza descomunal… pero después de su actuación y hasta un rato antes de volver al escenario, el elefante quedaba sujeto solamente por una cadena que aprisionaba una de sus patas clavada a una pequeña estaca clavada en el suelo. Sin embargo, la estaca era solo un minúsculo pedazo de madera apenas enterrado unos centímetros en la tierra. Y aunque la cadena era gruesa y poderosa me parecía obvio que ese animal capaz de arrancar un árbol de cuajo con su propia fuerza, podría, con facilidad, arrancar la estaca y huir. El misterio es evidente: ¿Qué lo mantiene entonces?

¿Por qué no huye? Cuando tenía 5 o 6 años yo todavía en la sabiduría de los grandes. Pregunté entonces a algún maestro, a algún padre, o a algún tío por el misterio del elefante. Alguno de ellos me explicó que el elefante no se escapaba porque estaba amaestrado. Hice entonces la pregunta obvia: -Si está amaestrado, ¿por qué lo encadenan? No recuerdo haber recibido ninguna respuesta coherente. Con el tiempo me olvide del misterio del elefante y la estaca… y sólo lo recordaba cuando me encontraba con otros que también se habían hecho la misma pregunta. Hace algunos años descubrí que por suerte para mí alguien había sido lo bastante sabio como para encontrar la respuesta:

El elefante del circo no se escapa porque ha estado atado a una estaca parecida desde muy, muy pequeño. Cerré los ojos y me imaginé al pequeño recién nacido sujeto a la estaca. Estoy seguro de que en aquel momento el elefantito empujó, tiró, sudó, tratando de soltarse. Y a pesar de todo su esfuerzo, no pudo. La estaca era ciertamente muy fuerte para él. Juraría que se durmió agotado, y que al día siguiente volvió a probar, y también al otro y al que le seguía… Hasta que un día, un terrible día para su historia, el animal aceptó su impotencia y se resignó a su destino. Este elefante enorme y poderoso, que vemos en el circo, no se escapa porque cree -pobre- que NO PUEDE. Él tiene registro y recuerdo de su impotencia, de aquella impotencia que sintió poco después de nacer. Y lo peor es que jamás se ha vuelto a cuestionar seriamente ese registro. Jamás… jamás… intentó poner a prueba su fuerza otra vez…”

ELEFANTE

Tras ler o relato reflexionamos que hai que ter valentía e audacia para non acomodarse nos pensamentos negativos e romper coas cadeas. Saíndo da zona de confort, podemos gañar moito.

LA TRISTEZA Y LA FURIA

“En un reino encantado donde los hombres nunca pueden llegar, o quizás donde los hombres transitan eternamente sin darse cuenta…

En un reino mágico, donde las cosas no tangibles, se vuelven concretas.

Había una vez… un estanque maravilloso.

Era una laguna de agua cristalina y pura donde nadaban peces de todos los colores existentes y donde todas las tonalidades del verde se reflejaban permanentemente…

Hasta ese estanque mágico y transparente se acercaron a bañarse haciéndose mutua compañía, la tristeza y la furia.

Las dos se quitaron sus vestimentas y desnudas las dos entraron al estanque.

La furia, apurada (como siempre está la furia), urgida -sin saber por qué- se baño rápidamente y más rápidamente aún, salió del agua…

Pero la furia es ciega, o por lo menos no distingue claramente la realidad, así que, desnuda y apurada, se puso, al salir, la primera ropa que encontró…

Y sucedió que esa ropa no era la suya, sino la de la tristeza…

Y así vestida de tristeza, la furia se fue.

Muy calma, y muy serena, dispuesta como siempre a quedarse en el lugar donde está, la tristeza terminó su baño y sin ningún apuro (o mejor dicho, sin conciencia del paso del tiempo), con pereza y lentamente, salió del estanque.

En la orilla se encontró con que su ropa ya no estaba.

Como todos sabemos, si hay algo que a la tristeza no le gusta es quedar al desnudo, así que se puso la única ropa que había junto al estanque, la ropa de La furia.

Cuentan que desde entonces, muchas veces uno se encuentra con la furia, ciega, cruel, terrible y enfadada, pero si nos damos el tiempo de mirar bien, encontramos que esta furia que vemos es sólo un disfraz, y que detrás del disfraz de la furia, en realidad… está escondida la tristeza”

la-tristeza-y-la-furiabis

De este relato sacamos, que non sempre saen as cousas como queremos. A tristeza e a furia van da man, moitas veces a tristeza móstrase desde o enfado por medo, pero para seguir adiante, temos que botala xa que non se vai soa.

Superación e constancia derrubando barreiras

Hoxe en “Non só palabras queremos falar da entrevista a Pablo Pineda en “Viajando con Chester”.

Pablo Pineda foi a primeira persoa en Europa con Síndrome de Down en conseguir un título universitario. Na entrevista con Pepa Bueno, contou a súa vida desde a infancia, nos chamou a atención que decía que o seu pai o educou coma se non tivera nada diferente, como se nacera coma o resto dos seus irmáns, e iso foi o que o levou a ser autónomo e a non ter dependencia de ninguén.

Aínda que non temos porque estar de acordo con todas as opinións de Pablo, o que está claro é que mostra unha historia de superación, e que grazas a persoas coma él, que loitan polos seus dereitos, a sociedade está evolucionando e progresando, e a situación irá mellorando.

descarga

Non todos somos iguais, en realidade, todos somos diferentes. É por iso, que ninguén é normal. A palabra normalidade refírese á norma, pero todos e todas estamos fora de ela por algún motivo. Debemos apreciar as diferenzas individuais e colectivas, e enriquecernos delas.

Aquí deixamos o enlace da entrevista por se queredes vela:

http://www.cuatro.com/viajandoconchester/temporada-4/programa-3/pablo-pineda/Charla-integra-Pablo-Pineda_2_1977705022.html

Mente saudable en corpo saudable

Fai unas semanas estivemos a ver un documental acerca da industria alimentaria, chamado “Food Inc., no cal explicaban o funcionamento e poder desta industria.

Ao fío de este tema, hoxe vimos outro documental: Super Size Me que mostra o funcionamento dos restaurantes de comida rápida, e como afecta este tipo de alimentación ao noso corpo, a través dun documental no que o protagonista pasa 30 días a comer nuha famosa cadea de comida rápida.

Super_Size_Me-287476910-large

Tras o visionado, comprendemos que levar a cabo unha alimentación equilibrada é fundamental para ter unha vida saudable. Non é conveniente acudir a este tipo de establecementos, e en caso de facelo, debe ser en períodos moi amplos de tempo, e combinando cunha base de alimentación sá, e con exercicio físico.

spurlockkilos

A alimentación inflúe tanto no noso estado físico coma no noso estado de ánimo, polo que coidar o que comemos é fundamental para ter calidade de vida.

Convivencia e igualdade

Hoxe queremos abordar o tema do estigma da enfermidade mental. O estigma é unha marca, unha etiqueta, causada pola falta de comprensión da sociedade. Esta incomprensión fomenta o illamento, falta de motivación, inseguridade…

Nós pensamos que a comunicación pode ser unha vía para ir eliminando eses prexuízos que causan e derivan do estigma. A comunicación permitiría ofrecer á sociedade a información necesaria para non rexeitar ás persoas con enfermidades mentais. Para isto é preciso ir eliminando a desinformación, ou información negativa, por exemplo deixando de relacionar casos de violencia coa enfermidade ou trastorno mental, xa que moi poucas persoas con enfermidade mental cometen actos violentos. Por outra banda, a educación tamén parece importante, xa que aínda que exista a información, debe haber unha base de habilidades sociais que permitan á sociedade ser comprensiva, empática, e tolerante coas diferenzas dos demais.

buzon_de_convivencia

Sen embargo, os protagonistas das enfermidades mentais, tamén ocupamos un papel fundamental no cambio social, que debe partir da superación, tanto emocional como física. As persoas con enfermidade mental deben tomar as rendas da súa propia vida, vivila en primeira persoa e disfrutar dela. Este é un bo xeito de romper cos estigmas sociais, convivindo, con todos e todas e entre todos e todas, e sen esquecer as reivindicacións de dereitos dunha vida normalizada.

convivir

A risa é a distancia máis curta entre dúas persoas (V. Borge)

Hoxe en Non só palabras, queremos falarvos da autoestima. A autoestima é o valor que nos damos a nós mesmos, o amor propio.

Para que nos respeten e queran, o primeiro e fundamental, é respetarnos e querernos a nós mesmos. A autoestima axuda a estar máis contentos, a afrontar mellor os problemas, a coidarse e a estar feliz.

Hai moitas cousas que poden baixar a nosa autoestima, pero se está asentada nuns pilares fortes e firmes é moi difícil botala abaixo. Por iso hai que ter autocontrol para relativizar os problemas e as cousas que nos pasan, e non esquecer os nosos puntos fortes e o que valemos.

Falando da autoestima, estivemos a ver uns vídeos, o primeiro amosaba as diferenzas entre a percepción que temos de nós mesmos e a que teñen os demáis, e sacamos en conclusión que debemos aprender a valorarnos máis, a ser máis flexibles con nós mesmos e non esixirnos tanto.

https://www.youtube.com/watch?v=sEsEYP7YQX4

O segundo vídeo ensina que é difícil, en ocasións, quererse a un mesmo, pero no momento que traspasamos esa fronteira, todo son beneficios. A mente é moi poderosa, se nos repetimos unha e outra vez o pouco que valemos, a nosa mente o creerá, pero ao revés tamén funciona, por iso é moi importante recordarnos canto nos queremos, e o importantes que somos.

https://www.youtube.com/watch?v=0veDyRVv9KE

Ao fío de que somos moi importantes, tamén vimos un vídeo de motivación que invita a facer as cousas que nos fan felices, e afirma que podemos ser o que queiramos ser: se queremos ser felices, podemos.

https://www.youtube.com/watch?v=Pc-WiWrSUKU

Moitas veces temos medo ao descoñecido, a saír da nosa zona de confort, pero se saímos podemos atopar cousas boas que nos fagan felices, e ampliar esa zona de confort, aínda ca nun primeiro momento sintamos vértigo. A superación é un paso importante para ser felices.

https://www.youtube.com/watch?v=i07qz_6Mk7g

Por último, vimos un vídeo sobre o poder do sorriso: favorece a nosa autoestima, axuda a ser felices, a que os demáis teñan unha percepción máis positiva de nós… A sonrisa é un dos antidepresivos máis eficaces ¡!

https://www.youtube.com/watch?v=2lv1A_S-sBw

sonrisa

Igualdade de dereitos: felicidade para todas e todos

Hoxe estivemos a reflexionar sobre o Día Mundial da Xustiza Social, que foi o 20 de febreiro, e queremos reivindicar a igualdade de dereitos para todos e todas.

Debemos deixar a un lado os prexuízos sociais, as etiquetas e os estereotipos, porque son perxudiciais xa que illan da sociedade, e sempre son un erro, as xeneralizacións son erróneas.

Hai moitos colectivos que sofren estes prexuízos, neste caso queremos falar da saúde mental, e dos estereotipos asociados ás persoas con enfermidade ou trastorno mental. Neste sentido, a Confederación FEAFES (Confederación Española de Agrupaciones de Familiares y Personas con Enfermedad Mental ) ten unha campaña de 2013, moi reveladora:

http://www.queremosserfelices.org/

Esta campaña reivindica os dereitos das persoas que teñen unha enfermidade ou trastorno mental, e busca acabar cos estereotipos (o que coñecemos coma o estigma da enfermidade mental), a través de un manifesto que recolle o seguinte:

Renuncio desde hoy y para siempre a intentar ser normal. Ni quisiera aparentarlo. Lo mejor de mí es aquello que me hace diferente.

Prometo que no discriminaré a nadie por tener manías, rarezas, comportamientos diferentes a los míos. En el fondo sé que, si nos miramos de cerca, nadie es normal.

Entiendo que alguien no es diferente por tener un problema de salud mental. Porque cualquiera puede pasar por esa situación.

Reconozco el derecho de toda persona a buscar su felicidad, en el modo que ella crea conveniente.

Me comprometo a luchar contra los prejuicios que nos etiquetan, nos reducen, nos encasillan… y nos separan sin sentido entre normales y extraños, locos y razonables, sanos y enfermos.

Yo tampoco me conformaré con ser normal, sino que buscaré ser feliz con todas mis fuerzas.

Ademais, tamén aportan diferentes vídeos:

Este primeiro que enlazamos, chámase “La primera etiqueta”.

https://www.youtube.com/watch?v=rWKLKR5VDuM

Amosa que unha persoa non é só unha etiqueta, ten máis de unha: todas as referentes aos seus aspectos positivos.

O seguinte vídeo,  chámase “Qué pensarías si tu hija saliera con una persona con trastorno bipolar?”

https://www.youtube.com/watch?v=PaA_RcMRvCM

Amosa como a xente da respostas negativas sobre os trastornos mentais, prexuízos baseados na ignorancia, e como cambian de idea ao saber que os entrevistadores teñen un trastorno mental, e ver que poden facer as mesmas cousas que todo o mundo.

carteles_queremoserfelices_a4

A importancia da vontade

Hoxe estivemos a ver dous contos que nos ensinaron moitas cousas.

O primeiro que vimos chamábase El cazo de Lorenzo, de Isabel Carrier.

Pensamos que Lorenzo transporta o cazo coma se fose unha enfermidade, ou unha dificultade. Nós consideramos que é moi importante que che entenda alguén cando tes unha dificultade, e tamén o é saber convivir con ela, sen complexos, porque sempre vas a atopar unha persoa ou persoas que te axuden, e así aumentar a autoestima. É necesario ter forza de vontade para seguir adiante, sen esquecer o máis importante que é estar ben cun mesmo, ter autoestima, quererse, e valorar as nosas propias habilidades, capacidades e puntos fortes.

descarga

https://www.youtube.com/watch?v=K0usZT3LGOQ

O outro conto que vimos chámase El punto, de Peter H. Reynolds, que nos fixo pensar que hai que superarse, porque de non facelo non temos a oportunidade de demostrarnos a nós mesmos canto valemos. Algunhas persoas teñen medo a intentalo, pero se non o fan, tampouco conseguirán os seus soños, ou obxectivos.

maxresdefault

https://www.youtube.com/watch?v=S7Cbif_9OjU

Ademais, en relación a isto queremos mostrarvos unhas imaxes de Mr. Wonderful, con frases concisas que revelan moito:

motivacion026cd3eb6cf7ff3bac11668f720cf8d0

Realidades distorsionadas, as contradicións do mundo

Hoxe estivemos a ver unas ilustracións de  Pawel Kuczynski, un artista polaco que trata de mostrarnos as contradicións do día a día: o comportamento dos políticos, as diferenzas na calidade de vida en función da nosa procedencia, a influenza das novas tecnoloxías, as consecuencias das guerras…

Concretamente nos chamaron a atención catro imaxes:

 a13

Esta primeira ilustración fainos reflexionar sobre as diferenzas que hai na vida dos nenos e nenas dependendo de onde sexan. Reflexa que hai moitos que teñen pouco, e poucos que teñen moito, e falta de empatía por parte do mundo privilexiado.

a22

Esta segunda ilustración mostra cómo os nenos reproducen o que ven e teñen cerca. Pide a reflexión de que as medidas de prevención non sexan soamente físicas ou materiais, a prevención tamén debe partir da educación e dos valores, para que nenos e nenas non reproduzan os mesmos erros cos  adultos. 

a30

Esta imaxe reflexa a desesperación do pobo africano, que na ilustración prende lume ao campo para recoller a auga da extinción do incendio, para bebela. É unha chamada de atención aos países do norte.

a31

Finalmente nesta última ilustración vemos como uns operarios pintan o fume que sae dunha cheminea industrial. Invita a reflexionar sobre a importancia de tomar medidas antes de chegar a ese punto de contaminación.

 

Os convidamos a reflexionar sobre as desigualdades sociais. Nos cremos que é importante ter conciencia social, e estar educados en valores. Deixamos o enlace da web do artista por se queredes ollar as demais ilustracións:

http://www.pawelkuczynski.com/index.php

Vivenzas baseadas nas diferenzas

Hoxe vimos dúas curtametraxes de animación e estivemos a reflexionar sobre elas.

A primeira chamábase “La Luna”, tras o seu visionado chegamos á conclusión de que cada un fai o que quere e é o que ten que tomar a última decisión. Malia isto debemos aprender das diferenzas, xa que a diversidade é enriquecedora. Tamén debemos ser tolerantes coas ideas dos demais, favorecendo o diálogo para buscar e chegar ao entendemento.

En ocasións os nenos e as nenas poden ter máis sabedoría cos adultos.

A outra que vimos, chamábase “Partly Cloudy”, e falando sobre o argumento chegamos á reflexión de que a vida debe seguir adiante, calquera ser vivo debe nacer, dando igual a súa condición e aspecto. Todos os seres vivos son válidos, e debemos evitar a discriminación. Para isto hai que respectar as diferenzas individuais, e ser tolerante coas diferentes crenzas, costumes, sexos, e etnias.

É mellor o entendemento que a discrepancia para buscar e achar as solucións, para o que é axeitado practicar a empatía.

Aquí deixamos os enlaces das curtametraxes que vimos:

Partly Cloudy

partlycloudy

https://www.youtube.com/watch?v=-a6Pe1ovKHg
                            La  Luna

descarga

 https://www.youtube.com/watch?v=1NsKokhM4EY

 

Todos os peces teñen un lugar no mar

Peces-de-colores-en-el-mar